-
مناسبتها، وقایع و اعمال ماه محرم - مناسبتها، وقایع و اعمال ماه صفر
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه رجب
- سایت قرآنی تنـــــزیل
- سایت مقام معظم رهبری
- سایت آیت الله مکارم شیرازی
- سایت آیت الله نوری همدانی
- سایت آیت الله فاضل لنکرانی
- سایت آیت الله سیستانی
بازدید امروز : 193
سرود ولادت حضرت زینب سلام الله علیها
پخش سبک آمـد به دنـیـا دخـتـرِ زهــرا و حــیــدر جلوه کند چون مصحفی بر دستِ مادر حق را نشانی آمد خوش آمد زهـرای ثانی آمد خوش آمد جان ِ پیمبر، نوری ز کـوثر الله و اکــبــر، الله و اکــبــر الله و اکبر الله و اکبر الله و اکبر الله و اکبر ************************** جـانِ جـهـان و افـتـخـارِ عـالمین است از روزِ اوّل مَحوِ رُخسارِ حسین است عشق حسین در آب و گِلِ او نَـصـرُ مـن الله، ذکـر دل او عُمرش شود طی، همراهِ دلبر الله و اکــبــر، الله و اکــبــر الله و اکبر الله و اکبر الله و اکبر الله و اکبر ************************** تــاریخِ اسـلام و خُــروش و انـقـلابش جانها فدای عصمت و صبر و حجابش شد کـاخِ فـتنه ویــرانه از او دشمن در آمـد آخـر به زانو گردیده چیـره بر قـومِ کافــر الله و اکــبــر، الله و اکــبــر الله و اکبر الله و اکبر الله و اکبر الله و اکبر ************************** هـر لاله بـا شــورِ مُحــرّم زیـبـی بود زینب حسـینی و حسین هم زینبی بود از کــربلا با قـلبِ شرر بار بعد از ابالفضل، گردید علمدار با یـا حـسـیــن و با دیـدۀ تر الله و اکــبــر، الله و اکــبــر الله و اکبر الله و اکبر الله و اکبر الله و اکبر ************************** یا رب مـدد کن دائـم از زینب بخـوانم تا به شـهـادت پـای این مکـتـب بـمانم بر او قـسـم که بـاکی نداریم ازجنگ وتهدید، ازظلم وتحریم هستیم همیـشه سـرباز رهبر الله و اکــبــر ، الله و اکـبــر الله و اکبر الله و اکبر الله و اکبر الله و اکبر
: امتیاز
|
 |
 |
سرود ولادت حضرت زینب سلام الله علیها
پخش سبک دوباره جاری شد، شکر خدا بر لب که آمـده دنـیـا، بـنـت عــلــی امشب کوثر دخت پیمبر، نور دو چشمان حیـدر (زینب کبری رسید)۲ مونس قلب عالمین، جان حسن جان حسین (ثانی زهرا رسید)۲ خـوش آمدی خوش آمدی زینب کبـری خوش آمدی ************************************** مـرغ دلــم گـشـتـه، اسیـر این خـانه به شوق دیـدارش، شود چو پـروانه شود که مولایم حیدر، به دست زهراى اطهر(عیدی رساند به ما)۲ به یمن میلاد زینب، دهد به جمع ما امشب (دمشق و کرب و بلا)۲ خـوش آمدی خوش آمدی زینب کبـری خوش آمدی
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت حضرت زینب سلام الله علیها
با دست شوق چـاک گریبان گرفته ایم از فـرط شـور بـادۀ طـوفان گرفته ایم در اوج نـاز تـخـت سلیمان گـرفـته ایم امشب به دست؛ زلف پریشان گرفته ایم شـکـر خــدا ز جـام ولایـش لبـالـبــیـم شـکـر خـدا که گـوشـه نشیان زیـنـبـیم امشب دلم به تاب و سرم گرم از تب است شمع است و شاهد است و شرابی که بر لب است شور و شگفتی است و شبی عشق مشرب است شامی که روشنایی روز است امشب است امشب تـمـام گـرمی بازار زینب است امشب شب مـلـیـکـه دادار زینب است فصل الخطاب عـاشقی ما رسیده است ای قطره های تب زده دریا رسیده است زیـبـاتـرین حـمـاسـه دنیـا رسیده است زینب به دست حضرت زهرا رسیده است چشمی گشود و چشم شقایق به خواب شد زیـبـاتـرین دعــای عـلـی مستجاب شد باور نداشت چشم فلک دختر این چنین در بین چند کــعـبـهٔ دل دلبر این چنین از هر چه سرفراز زنی سرتر این چنین غیر از خدا نداشت کسی باور این چنین حتی فلک به چشم خواب خیالش ندیده است امشب خدا دوبـاره حسین آفـریده است تا کوچه اش قـبـیـلـه لـیـلا ادامه داشت تا خانه اش نشانۀ عـیسی ادامه داشت در قـامـتـش قـیـامت مولا ادامه داشت زینب که بود حضرت زهرا ادامه داشت زهرا نبود زهـره دگر نُه فلک نداشت زینب نبود سفـره خـلـقت نمک نداشت زینب اگـر نـبـود اثــر از کـربـلا نبود زینب اگـر نـبـود عـلــم حق به پا نبود زیـنـب اگــر نـبــود کـتــاب خــدا نبود یک یا حـسیـن بر لب ما و شـمـا نبـود بیخود که نیست عاشق و مجنون زینبیم این یا حسین را همه مـدیــون زیـنـبـیم ای برتـرین عـقـیــلـۀ ایـل و تـبــارهـا صبـرت صـلابـت هــمـۀ اقــتــدارهــا ای کـرده بـا صـدای عـلـی کـارزارها ای خطبه ات برنده تر از ذوالفـقـارها با خطبه هات حـیـدر کــرار زنـده شد در هیـبـتـت شکوه عـلـمـدار زنــده شد نـهـج البـلاغـه خـوان عـلی آتشِ کـلام ای مـرتـضای دوم کـوفـه، حسین شام حُسن خـتـام کـرب و بـلا تیـغ بی نیام با خطبه ات گرفته ای از دشمن انتقام ای زیـنب مـدیـنــه و زهــرای کـربـلا تو تـیـغ می گـرفـتــی اگر وای کـربلا تو آمدی که صبر شوی، مجتبی شوی تو آمدی حسیـن شوی، کــربــلا شوی تو آمــدی به آل کـسـا هـم کـسا شــوی هم ما رأیـتُ سمت جـمـیـلاً رها شوی تو آمــدی کـه کـعـبـه دل کـربـلا شـود در سـیـنـه ها حـسـیـنـیـه غـم رها شود از کـودکـی بــرای بــرادر گـریـسـتی از کـودکی به خـاطـر مــادر گریستی گـاهـی کـنـار سـرو صنـوبـر گریستی گـاهـی کـنــار پیکـر بی سر گـریستی حـقّـت نـبـود تا که به زنجـیرتان کشند با خط تـازیـانـه به تـفـسـیـرتان کـشنـد
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت حضرت زینب سلام الله علیها
امشب شب مــیـلاد امـیّـد حسیـن است عید حسین عید حسین عید حسین است گویـی خدا کوثر به کـوثـر داده امشب یک حیدر دیگر به حـیـدر داده امشب کوثـر بــه روی دامـن کوثـر بـبـیـنـیـد قـرآن به روی دست پیـغمبـر بـبـیـنـیـد امشـب دوبــاره پـنـج تـن را آفـریـدنـد احـمد، عـلی، زهـرا، حـسن را آفـریدند از لطف حـق آمد بـه دنیـا مـاه دیگــر یــا آمــــده مــیــلاد ثـــارالله دیــگـــر؟ بـر زیـنـت دیــن خــدا زیـن اب آمـــد الله اکـــبــر! زیـنـب آمــد زیـنـب آمــد در خُلق و خو زهرا و ختم‌المرسلین است هنگام خطبه یک امیـرالمـؤمنـین است این شیر دخت شیر حی کردگار است فریاد، نه! حتی سکوتش ذوالفقار است هــر صبحـدم بـا یـاد او یـک یـادواره هــر روز دارد عیـد میــلادی دوبـاره چشم علـی بـر چهـرۀ زهـرایی اوست در چشم شیعه اشک عاشورایی اوست بــا گـریــه می‌جــویـد امـام کـربـلا را انــگــار می‌بـیـنــد قــیـــام کـربـــلا را اُم و اَب و جـان و سرم گـردد فـدایش انــگـــار آوای عـلــی دارد صــدایـش این عمۀ سادات؛ این زهرای زهراست این مـثـل زهـرا مـادرش ام‌ابـیهـاسـت این انبیا و پنج تن را نــور عیـن است زین اَب و زیـن اُم و زین حسین است سر تا قدم جان است و جانانش حسین است می‌گرید و گهواره‌جنبانش حسین است درخواب و در بیداری خود با حسین است در هر گل لبخند او یک یاحسین است الله اکـبــر! از کــمــال و از جــلالــش الحـق کـه شیـر فــاطمـه بــادا حـلالش گر شیر حق شیر حقش گوید، عجب نیست عطر بهشت از سینه‌اش بوید،عجب نیست کــرب وبــلا بـی‌نــام او مـعـنــا نـدارد لـوح رضــا بـی‌صبـر او امضـا ندارد هر خطبـه‌اش یک سورۀ آمـال نهضت هر جـمـلـه‌اش یک آیـۀ اکمـال نهضت پـیـوسته بــوده جـا در آغــوش الـهـش از گـاهــواره تــا کـنــار قـتـلـگــاهـش وقتی سخن مثل امیـرالـمـؤمنـیـن گفت بـر او سـر بــالای نــیـزه آفـریـن گفت با احمـد و زهـرا و حیـدر هم‌صدا بود الحـق کـه او پـیـغـمبـر خـون خـدا بود چشم حسین از خطـبۀ او گشت روشن احمد، علی، زهرا، حسن، گفتند احسن! با سیل اشکش عقده از دل باز می‌کرد اول سفـر را بـی حسیـن آغـاز می‌کرد انگــار مـی‌بـیـنـم تـن در خـون تـپـیـده بــر او اذان گـویـنـد رگ‌هــای بـریـده در گـریــۀ او نـاقــه‌هــا امــداد کـردنـد گــویــی فـرات دیگــری ایجاد کـردنـد آتـش بــه ســوز سـیــنــۀ او بـاد می‌زد تنهـا بــرای او جــرس فــریـاد مـی‌زد لب‌ها ترک‌خورده؛ فضا در چشم‌ها دود آب فـرات از خجـلـت زیـنـب گِـل‌آلـود صحرا به صحرا کو به کو منزل به منزل زینب، سوار و فــاطمـه دنبـال محـمل زیـنـب، همیشه یــاد او هـم گریه دارد حـتـی شب مـیـلاد او هـم گـریــه دارد در هـر مـقـامی یاد او یـاد حسین است میـلاد او هـم مثـل میلاد حـسـیـن است میثم! از آن روزی که پیغمبر نبی بود زیـنـب حسینی و حـسینـش زینبـی بود
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت حضرت زینب سلام الله علیها
امشب خدا به کوثـر خود داد کـوثـری در بر گرفته فـاطـمه زهـرای دیگری یا این که در لبـاس زن آمد پـیـمـبـری یا اینکه حق به حیدر خود داد حیدری این شیردختری است که شمشیر حیدراست سـر تـا قـدم امام حـسیـن مـکـرر است این پاک تر ز حاجر و حوا و مریم است سر تا قدم صحیـفۀ آیـات محـکـم است در وصف او مدیحۀ جن و بشر کم است ام المـصائب است؛ نه ام المحـرم است این سیب سرخ باغ بهشت محمد است آب و گـلـش تـمـام سرشت محمد است زهراست جان احمد و این جان فاطمه است ریحانۀ محمد و ریـحـان فـاطـمه است طاها و قدر و کوثر و فرقان فاطمه است گویی تمام وحی به دامان فاطمه است تـنـهـا فـهـیـمـه ای که نـدیـده مـفـهّـمـه از کـودکـی است عـالـمــۀ بی مـعـلّمه بی او درخت سبز ولایت ثمـر نداشت دریــای آرزوی نـبــوّت گـهــر نداشت انگار روز حادثـه کـم از پــدر نداشت الحق که صبر مادر از این خوب تر نداشت وقت سـکـوت هـم نـفـسـش انفجار بود شمشیر اگر نداشت خودش ذوالفقار بود ام الکتاب صبر و رضا کیست زینب است فصل الخطاب کرب و بلا کیست زینب است فریاد خون خون خدا کیست زینب است آیـیـنـۀ حسیـن نـمـا کیـست زینب است زینب که لحظه لحظه شده غرق در حسین در گاهواره چشم گشوده است برحسین زینب که چشم یوسف زهرا به سوی اوست آیـیـنـۀ جـمــال خــداونـد روی اوسـت هرجا حسین جلوه کند گفتگوی اوست آبی که دارد آبرو از خاک کوی اوست زین اب است و زین رسول خداست این آیینه دار عرصۀ کـرب و بـلاست این زینب زنی که بوده به مردان امامتش اعـجــاز سـیـدالـشـهـدا در کــرامـتـش هر روز هست روز بزرگ قـیـامـتش دین سـرفــراز آمـده در ظـلّ قـامـتـش با خــون نوشته اند شـهـیـدان مکـتـبـی زینب حسینی است و حسین است زینبی از کـوثـر رســول براین کـوثـرآفـرین از حـیـدر بزرگ بر این حـیـدر آفرین تا حشر از حسین بر این خواهر آفرین از پنج تن به غیرت این دختـر آفـرین از بـس مـقـام و مـرتـبــۀ او جلـیل بود کرب و بلا به نص کلامش جمیل بود کوهی به پیش سیـل بـلا بـود از الست در قـتـلـگـاه سیـطـرۀ کفـر را شکـست اول گرفت مصحف خود را به روی دست قامت کشیده بر سر زانوی خود نشست گفت ای خدا فدایی خود را وصول کن این هـدیـه را ز آل مـحـمـد قـبـول کن وقتی گـشـوده شد لب اسلام پــرورش وقتی خـطابه خـواند هـمـانند مــادرش وقتی که گفت از پـدر و از بــرادرش کوفه دوباره دیـد عـلـی را به منـبرش فـخـریـه کرد فـاطـمـه اینجا به زینبش نهج البلاغه بود که می ریخت از لبش ای ذوالـفـقـار فـتــح ولایـت زبــان تـو ای رأس سیـدالـشـهـدا مـدح خــوان تو زهــرا به وجــد آمـده از امـتـحــان تو هـر لـحـظــۀ تو یک اثـر جــاودان تو تیر تکـلمت جـگـر خـصـم را شکافت گویی دوباره سورۀ قــرآن نزول یافت حتی امیر کـوفـه حضورت اسیــر شد براوج تـخـت پیش جـلالت حـقـیـر شد حتی سکوت تو به دل خـلـق تـیــر شد دیـدنــد یک اسیـر به دل ها امـیــر شد هرحرف خطبۀ تو هزاران قصیده است میثم به پای نطق تو شور آفـریده است
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت حضرت زینب سلام الله علیها
باز عــالــم پر ز غـوغـاى كه شـد؟ باز دلهـا مست و شـیــداى كه شد؟ بــاز گــوش اهـل دل پُــر زمـزمـه از طـنـیـنِ شــور و آواى كـه شـد؟ بــاز ســر دارد هــواى عــاشـقــى طــالــب روى دل آراى كــه شــد؟ بــاز دیــده ســوى دامـم مـى كـشـد پـایـبـنـد چــشــم گــیــراى كه شد؟ باز دل سـرشــار از شــوق كه شد بــاز این ویــرانــه مـأواى كه شد؟ دل به شــوق از یــاد زیـنـب آمـده تـهـنــیـت مـــیــلاد زیــنــب آمــده آمد آن بانو كه فـخـر هر زن است هر دلـى با ذكـر نامش گلشن است روح تـاریك همه سـر گـشـتـگــان در شعاع نور عشقش روشن است نــام زیـنـب لــرزه بر دل افـكــنــد غیر آن دل كه ز سنگ و آهن است گـفت خـیـرالـنـاس امــر واجــبــى احتـرام او به هر مـرد و زن است كسیت زیـنب؟ جـلـوۀ عـشـق خــدا عشق او ســرمــایــۀ دین من است هست ســرى منـجـلـى در روح او جـمـع زهــرا و عـلـى در روح او هیچ گنجى با غـمت هم پایه نسیت غیرعشقت شیعه را سرمایه نیست خــواست دل آیــد به زیر سایه ات دیــد اما نــور حق را سـایه نیست غیر تو كه شیـر زهـرا خورده اى هیچ كس با فـاطـمـه هم پایه نیست غــیـــر نــام دلــربــایـت زیــنــبــا در كـتاب عشق حـیــدر آیـه نیست غـیــر اشــكـى كه نـثـارت مى كنم عاشق بى مایه ات را مـایـه نسیت عـزّت حـیـدر؛ تو ای نورِ دو عین کــوثـر كــوثـر؛ تـوئی یـار حسین اى درخـشـنـده تــر از الـمــاسـهــا اى صـفــا بـخـش وجــود یــاسـهـا اى تــجــلــى امــامــت در زنـــان مــایــۀ تــرس عـلــى نـشـنــاسـهــا حــوریـان از درك تو عـاجـز همه كـى شـنـاسـنـدت یـقـیـن خـنّـاسـها؟ لطف تو شد شـامـل هـر شـیعه اى اى صـفـا بـخـشـیـده بر احـسـاسها عـبـد زینب واقـعـاً عـبـد خــداسـت مــدعــى بـگــذار این وســواسـهــا خـسـتــه بــال دام عـشـقِ زیــنــبـم مـن پــرسـتــوىِ دمـشـق زیــنــبــم اى خــدا مـن دوسـتــدار زیــنــبــم خـسـتـه جـانـم جان نـثــار زیـنـبـم سـالـهـا پــرســه به كویش مى زنم كوچه گــرد و خـاكـسـار زیـنــبــم مـى تــپــد در سـیــنــه دل با یاد او دردمـــنــد و بــیـــقــرار زیــنــبــم كــاش بودم من كــبــوتــر اى خـدا تـا نــمــایــى هـمـجــوار زیــنــبــم در دم مــرگــم ســوى شـامم كشید آن زمــان در انــتـظــار زیــنــبــم كاش من قــربــان زینـب مى شدم خــادم طـفــلان زیـنـب مــى شــدم
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت حضرت زینب سلام الله علیها
آنـانـكـه عـاشـقـنـد و به شیعـه ملقّبند از هدیه های خاص خــدایــی لبالـبند لیلا اگر كه سـر طـلـبـد سـر بیاورند آمــادۀ اشــارۀ یـك دم از آن لــبــنــد تب می کنند اگر نشود نـوکـری کنند از عشق آل فـاطـمه در تاب در تـبند در زیر بـیـرق عـلـی و خانواده اش بــالا نـشـیـن تر از مـلـكـان مقـربـند آنانكه كه در قبیله حـیـدر حـسـیـنـیند از شیـعـیـان عـمـۀ سـادات زیـنـبـنـد هر عاشقی که خون خدا را صدا کند در عـاشقی به دخت عـلـی اقتدا کند وقت ظهـور فـاطـمـه ای دیگـر آمده خـورشیـد خـانــوادۀ حـیــدر در آمده بعد از دو شیر مردِ علی وار فاطمی شیـر آمـده دوبــاره ولی دخـتــر آمده آیـیـنه در بـغـل به سخـن آمده عـلـی زینب نگو؛ بگو که خود حـیـدر آمده تا اینکـه گـاهـواره او را تکـان دهند مـریـم کـنــار آسـیـه و هـاجــر آمـده دهر خراب لایق بانوی عرش نیست تنها به عشق خون خـدا خواهر آمده ای چـشمهای فـاطمه؛ بانوی عالـمین با آن تـبـسـم تو نـفـس میکشد حسین پلکی زدی و نـور خـدا انتشار یافت خورشید زیر سایۀ پلکت قرار یافت پلکی زدی کتاب حـقـایق نـوشته شد حق واژه های راه علی انتـشار یافت پلکی زدی و باغ و شکوفه درست شد جنّت طراوت از نظر این بهار یافت پـلکی زدی تـبسم سائـل شــروع شد با چشم مهربان تو سائل وقـار یافت پلکی زدی و پلک تو را بوسه زد حسین آقا برای زنـدگی اش هم قطار یافت هر چه برای وصف تو گشتم در عالمین نــام تو شد مـسـاوی با واژه حسیـن ای کوه صبر! در دل هر شیعه جایتان بــادا تـمـام ایـل و تـبــارم فـدایـتــان آنـقـدر در مـقــام بـلـنـدیـد؛ مـانـده ام دریك غــزل چگونه بگویم ثـنـایـتان بـایـد شـبـیـه ســورۀ كـوثــر بیـاورم تا ایـنـكـه جـمـلـه ای بنـویسم برایتان یك جا فقط تیمم ما بهتر از وضوست آنجا كه هست ذره ای از خاك پایتان هركس به اشتباه تورا مرتضی شمرد وقتی شنـیـد از پس پــرده صدایتان با تو خـدا دوبار نشان میدهد خودی تو آمدی و زیـنـت دوش عـلـی شدی انداخت سایه بال و پرت روی نُه فـلک فـرش گــدای خـانۀ تو بال هر ملک شیرینی سرای عـلـی شـور فـاطـمـه داده خــدا به سـفـرۀ مولای ما نمک در میـزنم علی صدقه دست من دهد درمیزنم به خاطر زینب کمی کمک روزی فاطمیّۀ ما دست زینب است ما را ز خـیـل گریه کنانت نکن الک بگذار تاکه فـاطـمـیه گریه کن شویم ما را برای مردن از غـم بزن محک بگـذار تا بـهـانـۀ غــم دستـمـان دهیم بگذار بین آن در و دیـوار جان دهیم
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت حضرت زینب سلام الله علیها
امشب عـلـی ولیـمـه به خـلـق جهان دهد امشب زمین فروغ به هفت آسـمـان دهد امشب خــدا تـجـلّــی خـود را نـشان دهد با خـطّ نــور، بر هـمـه خطّ امــان دهــد میلاد شیر دخت عـلـی، شیر داور است سر تا قدم حقـیقـت زهـرای اطهـر است باید دوبــاره خـلـقـت پـیـغـمـبــری چنین آرد ز کـعـبــه بـنت اسد حـیــدری چنین بخشد خدا به ختم رُسل کــوثــری چنین کـز دامنش ظـهـور کند دخـتــری چنین فخر رسول و فاطمه "زِینِ اَب" است این امّ الکتاب صبر و رضا، زینب است این بَدرُ المنیر و شمس ضُحای علی است این بعد از بتول عقده گشای عـلـی است این یــادآور صـدای رســای عـلی است این آیـیـنــۀ تــمــام نـمـای عــلــی است ایـن گـفـتــار وحــی در سـخـنـش آفــریده اند یـا صـورتـی ز پـنـج تـنـش آفــریـده انـد این مریم مـقـدس طاهاست، زینب است این یــادگــار ام ابـیـهـاست، زینب است این نورچشم حضرت زهراست، زینب است این افتخار عصمت کبراست، زینب است در وصف او من آنچه بگویم شکست اوست آثار بوسه های عـلی روی دست اوست زینب که لحظه هاست همه یادواره اش زینب که سال هاست سراسر هزاره اش زیـنـب که دل برد ز پـیـمـبر نظاره اش زینب که خلقت است مـطـیـع اشاره اش زینب که با صدای عـلـی حرف می زند در شهر کوفه جای عـلی حرف می زند این است بــانــویـی که پـیــام آوری کـند هـنـگــام خـطـبـه مـعـجزۀ حـیــدری کند یک عمر بر حسین و حسن مـادری کند با دست بـسـتـه بر اســرا رهـبــری کـند باران رحـمـت است که ریزد ز ابــر او دین زنده از قیام حسین است و صبر او ای در تــن مـطـهــر تـو جــان پـنـج تن ایــمــان تو حـقـیـقـت ایــمــان پـنــج تـن از کـودکـیـت شـمـع شـبـسـتــان پـنج تن چــشـم تــو آبـیـار گــلـسـتــان پـنــج تـن یــادآور تــکــلــم زهــرا بـیــان تــوست اعجاز ذوالفـقار عـلـی در زبــان توست حیدر ثنات گفته که این حـیـدر من است کوثر دعات کرده که این کوثر من است خـون حسیـن گـفته پــیــام آور من است قــرآن دهد شعار که احـیـاگــر من است صبر و رضا به مادری ات کرده افتخار خون خدا به خواهری ات کرده افـتـخـار ایـثـار و صبـر جمله ای از مکتب توأند آیــات نــور گــوهــر لـعــل لـب تــوأنــد تــو آســمــانــی و شــهــدا کـوکـب توأند بــالای نــیــزه مـحـو نــمــاز شب توأنـد بسیار زن که صابر و نستوه بـوده است کی مثل تو "رَأیتُ جَمیلا" سـروده است بر شـکـرِ قـتـلـگــاه تـو از داور آفــرین بــر استـقـامت تو ز پـیـغـمـبــر آفــریـن بر ذوالـفـقــار نطق تو از حـیــدرآفـرین بر خـطـبـۀ دمـشق تو از مــادر آفــرین وقـتـی شدی به کــوفــه پیام آور حـسین لبـخـنـد فـتـح زد به ســر نی سـر حسین ازحنجر حسین تو، خنجر شکست خورد با خطبۀ تو خصم ستمگر شکست خورد تنهایی و ز صبر تو لشگر شکست خورد طغیان و ظلم تا صف محشر شکست خورد تــو یک تــنــه تــمــام سـپــاه ولایــتــی حق است اینـکــه دخـتــر شــاه ولایـتی پـیـغـمـبـر حسین تــویــی با خطاب فتح نازل به سینه ات شد از اوّل کتاب فتـح گــردیــده امّتت سپــه بی حـسـاب فـتـح روی تو شد به بُرقــع خــون آفتاب فتح "میثم" هماره با تو مگر گرم گفتگوست کزمعجز تو بار مضامین به نخل اوست
: امتیاز
|
 |
|
شهادت امام حسن عسکری علیه‌السلام
از روضه های ماه صفر تا جدا شدی با روضه های زهـر کـمی آشنـا شدی این ها برای کـشتن تو نقشه می کـشند از لحظه ای که وارد این سامرا شدی اهـل مــدیــنـه ای چــقَــدَر راه آمــدی امـا اسـیـر «مـعـتـمـد» بـی حـیـا شـدی کم حرص این جماعت گمراه را بخور تو برکـتـی که شامل هـمسایه ها شدی آقا عجیب لـرزه به دستت فـتاده است حالا شبیه فـاطمه مـشـگـل گـشا شدی با تـشـنـگـیِّ لـحـظـۀ آخـر بدون شک بـا پــای دل روانــۀ کــربـبــلا شــدی رفتی غروب روز دهم٬ سال شصت و یک گـریـه کن تـمامی آن صحـنه ها شدی گـفتی منـم شبیه خودت تشنه ام حسین هـمـسایـۀ غـریـبـی خـون خــدا شـدی
: امتیاز
|
 |
|
غزل پندیات
واى ازآن دل كه درى رو به خدا باز نكرد تا فــراسوى ملك، همت پـرواز نـكـرد بال نگشود و خيال و سر پرواز نداشت با شهيدان خدا زمـزمـه اى سـاز نكرد در حصار تن خود ماند و وجودش پوسيد خطر عشق نكرد و سفـر آغـاز نـكـرد ديد نجواى شب و حادثه و سـوز دعـا پَر به خـلـوتـكـدۀ زمـزمـه ها باز نكرد عـرق شرم به پيشانى خود، هيچ نـديـد خويش را با نفس لاله هـم آواز نـكـرد بارها شـاهـد خـاكـسـتـر نخلى سرسبز بود اما سـفـرى آن طــرف راز نـكـرد اى صدافسوس كه اين فرصت بشكوه گذشت مى توانست ولى حيف كه اعجاز نكرد
: امتیاز
|
 |
|
غزل پندیات
لحظه اى خود را بيا از خويشتن بيگانه كن ديـدنى ها را فـداى ديـدن جـانــانـه كن تا به كى مِى از سبوى غير مى نوشى بيا از سبوى رحمت حق باده در پيمانه كن گنج در ويرانه پنهان ست بايد رنج كرد گنج بى رنج ار كه خواهى خويش را ويرانه كن تا نگردد از پريشانى پريشان خاطرت هر كجا ديدى پريشان گيسوانى شانه كن هركجا ديدى كه عقل توحريف نفس نيست عقل را بگذار وخود را درجهان ديوانه كن همچوشمعى فيض بخش ديگران باش و بسوز در مقام جانفشانى خويش را پروانه كن بهر تاريكى گورِ خويش شمعى برفروز فـكـر فـردا و حـسـاب خالق جانانه كن در مقام خاكسارى همچنان خورشيد باش خدمت خـلـق خـدا با همّتى مـردانه كن پند عبرت مى دهد» ژوليده» با پندش تو را تا نـگـرديــدى اسيــر دام ترك دانه كن
: امتیاز
|
 |
|
غزل پندیات
هركس كه آرزو به زر و زور مى كند خود را زفيض رحمت حق دور مى كند در ملك جان زياده مكن آرزو، كه مرگ آهـنـگ آرزوى تـو در گــور مى كـنــد بشكن غرور خويش كه در ارتكاب جرم شيـطـان كـمـك به آدم مـغــرور مى كند دنيا چو دام و دانــه آن مكر و صيد را با يك نـگـاه، لال و كـر و كـور مى كند گـر بـار مـنّـتـى نـتـوانى برى به دوش كــارى بكن كه با عـمـلش مور مى كند
: امتیاز
|
 |
|
غزل پندیات
هر كه خود را بـيـشـتـر پـابـند دِرهم مى كند بيشتر خود را اسيــر محـنت و غــم مى كند وه چه بدبخت است آنكه با وجـود ذات حق سر بر دون همّتان از بهـر نان خــم مى كند روزى هــر روزۀ مـا را دهـد روزى رسان در عوض روزى زعمر ما و تو كم مى كند گـريـه ابــر بـهــاران بين كه از هـمـبـستگى چشمه، نهر و نهر، رود و رود را يم مى كند در ضمير خويش هرگز ره مده فـكـر گـنــاه فكر هر كــارى تو را بر آن مصـمّم مى كند از«فَمَنْ يَعْمَل» كه حق فرموده در قرآن بدان خير و شر را ذات حق تفكيك از هم مى كند تفرقه هرجا فتد كارش ز هـم پـاشيدگى است اى بنــازم آن كه با حـق رشته محكم مى كند
: امتیاز
|
 |
|
غزل پندیات مختوم به نام امیرالمومنین
هركه عارى از ريا گردد صفايش میدهند چون كه گردد باصفا بر ديده جايش میدهند اهل تقوا را به محشر امتـيـاز ديگريست گرچه اين جـا بيشتر جـام بـلايش میدهند بى بها بودن به نزد خلق گنجى پربهاست خاك چون آدم شود قـدر و بهايش میدهند هركسى از راه فهمش مى كند درك سخن هرچه سوزِ نى فزون باشد نوايش میدهند آب حيوان خضر را رمز نجات مرگ نيست فــانـى فـى الله را آب بـقـايـش مـیــدهـنــد همچويوسف درجوانى ترك شهوت كن كه نفس هـر چه كـام دل بـرآرد اشتهـايـش میدهند از مــقـــام لا بـه اِلاّالله انـســان مـى رسد هر كه اين معنى نداند حـكم لايش میدهند قفل جـنّت را كليدى هست در دست على هركه را خواهد على اِذن سرايش میدهند
: امتیاز
|
 |
|
غزل پندیات
هوس هر جا نهد پا را تـمـنّـا میشود پيدا چنانكه اسم هر كس از مسمّا میشود پيدا به دنيا دل مبند اى دل كه دنيا جاودانى نيست كه معـيـار عـلى از ترك دنيا میشود پيدا دراين دنيا بكن كارى كه بتوان بهره بردارى كه قـدر عمر ما در روز عقبا میشود پيدا زسيما پى توان بردن كه در طينت چه میباشد بلى هرجا كه صورت هست،معنا میشود پيدا به زور و زر مناز اى دل كه حق فرموده درقرآن مقام و ارزش انسان ز تـقـوا میشود پيدا مشو ازمرگ خود غافل كه بهر بردنت اى دل اگر پيدا نـشد امـروز، فـردا میشود پـيـدا مكن سرپيچى از حظِّ على و آل چون فردا تو را خطّ امان از حبّ مولا میشود پيدا
: امتیاز
|
 |
|
غزل پندیات
گول زرق و برق زر را میخورى اى دل چرا؟ زندگى را میكنى بر خويشتن مشكل چرا غنچه گل شد، گل خزان گرديد وبلبل شد خموش مانده اى اى باغبان، حيران و پا در گِل چرا عمرطى شد،نوجوانى رفت وپيرى سررسيد حبّ دنيا را نمى سازى برون از دل چرا چهره پُرچين گشت وقامت دال وموى سرسپيد از مكافات عـمـل بنشسته اى غـافل چرا كاخ ها گرديد كوخ و كوخ ها گرديد كاخ زاد راهى برنمیدارى از اين منزل چرا نوح رفت و كشتى اش بشكست و طوفان شد تمام غافلى اى بى خبر زانديشه ساحـل چـرا كاروان مرگ هر دم میزند كوس رحيل برنمى خيـزى براى بستن محـمـل چـرا عمر چون رفت از كفت ديگر نمى آيد به كف اين سخن حقّ است، حق را میکنى باطل چرا مزرع كشت است دنيا از بـراى آخـرت غـافلی و نیستی در فکر این حاصل چرا مرگ مأمور است و معذور از براى بردنت راحت و آسوده خوابيدى در اين منزل چرا از من «ژوليده» بشنو اى به دنيا بسته دل حب دنيا را نمى سازى برون از دل چرا
: امتیاز
|
 |
|
غزل پندیات در بی ارزشی دنیا
پیش صاحب نظران مُلک سلیمان باد است بلکه آن است سلیمان که زمُلک آزاد است ایـنـکـه گـویـنـد بر آب است نـهـاد دنـیـا نیک اگر در نگری خواجه همه بر باد است دل بر این پیره زن عشوه گر دهـر مبند این عروسیت که در عقد بسی داماد است خیـمـۀ انس مزن بر در این کهـنه رباط که اساسش همه نا موضع و بی بنیاد است خـاک بـغـداد به مـرگ خلفا گـریـه کـنـد ورنه این شط روان چیست که در بغداداست
: امتیاز
|
 |
|
غزل پندیات
دردا که مثل ميـثـم و سلـمان نمي‌شويم سلمان شدن که هيچ، مسلمان نمي‌شويم وقتی که غرق سستی وجهل و تغافلیم لبـریـز استـجـابت و ايــمــان نمي‌شويم هـرسال چند مصحف زرکوب مي‌خريم اما انـيـس و هـمـدم قــرآن نمي‌شــويـم يک عمر بين پيلۀ تن دست و پا زديم پروانگي ما چه شده؟ جــان نمي‌شويم! بيمار معصيت شده يک عمر نفـسمـان همت نمي‌کـنـيـم که درمــان نمي‌شـويم با اين کوير بخل و حسد خو گرفته ايم افسوس، رود و چشمه و باران نمي‌شويم رنج و غــم تـمـامي ما بي ملالي است از غصه‌ی کسي که پريـشان نمي‌شويم در اين زمانه آدميت جان سپـرده است رنجي نبرده ايم، نه! انـسـان نمي‌شويم باری ز دوش خـلـق خــدا بر نـداشتـیم بيهـوده نيـست همدم جـانــان نمي‌شويم این کوره راه خـتــم به جنت نمی شود اینگونه هـم قـبـیـلـۀ سلـمـان نمی‌شـویم در محضر امام زمـان، لاف مي زنيم وقتي که يار رهبـر خـوبــان نمي‌شويم با این حساب کرب وبلا هم شود به پا قـربـانـي امــام شـهـيـدان نـمـي‌شــويـم
: امتیاز
|
 |
|
غزل پندیات
برای زنـدگـی سـرخ، کـربـلا کـافـی ست برای لاله شـدن، فـهـم لاله ها کافی ست نــدای "هـل مـن..." ســالار کـربــلا آمـد برای گـفـتـن لـبـیـک، این نـدا کافی ست میـان مـانـدن و رفـتـن، دچـار تــردیــدی مکن به غفـلت و تردید اقـتـدا، کافی ست نه بـا حسیـن و نه با لـشـکـر یـزیـدی تو! زلال و آینه گون شو، دگر ریا کافی ست قسم مخور که تو بیعت نموده ای با عشق بیا به کرب وبلا، حرف و ادعا کافی ست بیا به مسلخ عشق و به خون وضو کن سرخ همین برای محک خوردن شما، کافی ست مکن تو چون و چرا در طـریق جانبازی سر بـریـده بـیـاور، مگو چرا، کافی ست به قول کرب وبلا :" خون همیشه پیروز است " به روز واقعه ،شمشیر خون تو را کافی ست مگو که پای تو لنگ ست و کربلا دور است ! مگـو برای خـدا، این بهانه ها، کافی ست برای لاله شدن، شـرط عـقـل لازم نیست برای لاله شدن، عاشقی، تو را کافی ست شهید راه خدا را چه حاجتی جز دوست؟ خدا برای شهیدان، فـقـط خـدا کـافی ست حسین و کرب وبلا، زرد و سرخ و دیگرهیچ حسین و کرب و بلا... شرح ماجرا کافی ست برای آن که شهیدی شوی تو هم یک روز بخوان نماز شهادت،بگو "بلی"،کافی ست
: امتیاز
|
 |
|
غزل پندیات
شب و روزم گذشت به هـزار آرزو نه رسیدم به خویش، نه رسیدم به او نه ســلامــم سـلام، نه قـیـامـم قــیـام نه نـمـازم نـمـاز، نه وضـویـم وضو دل اگـر نـشـکـنـد به چه ارزد نـماز نه بریز اشـک چـشـم، نه ببر آبــرو نه به جـانـم شـرر، نه به حـالـم نظر نه یکی حسب حال، نه یکی گـفـتگو نه به خود آمدم، نه ز خـود می روم نه شدم سـربـلـنـد، نه شدم سـر فـرو همه جا زمزمه ست، همه جا همهمه ست همه جا "لاشریک..."، همه جا " وحدهُ" نـبـرد غیـر اشـک، دل ما را به راه نـکــنــد غــیــر آه، دل مــا را رفــو نـشـوی تا حـزین هـلـه با می نـشین هله سـر کن غزل، هله تر کن گـلـو به ســر آمـد اجــل، نـسرودم غــزل همه اش هوی و های همه اش های و هو هـلـه امـشب بـبـر به حـبـیـبـم خـبــر که غـمـش مـال من، و دلــم مـال او هله از جانِ جان چه نوشتی؟ بخوان! هله گوش گران! چه شـنـیدی؟ بگو ! ببریدم به دوش، به کویِ می فروش که شــرابـم شـراب، که سبـویـم سبو
: امتیاز
|
 |
|
مناجات با امام زمان عجل الله تعالی فرجه
دل مرده ام ز خاک درت زنده می شوم با مِهر تو چو مهر، فـروزنـده می شوم چون در حریم خویش مرا راه میـدهی ازجرم خویش و لطف تو شرمنده می شوم در موج گریه گر تو به اشکم نگه کنی سر تا قدم چو باغ گل از خنده می شوم ازکثرت عطای تو سر میکشم به عرش وز خـجـلـت گـنــاه سرافکنده می شوم خاک توأم اگر چه برآرم سر از سپهر بالله قـســم به پـای تو پـایـنـده می شوم سـر تـا به پـا گـنـاهـم و بـا دوستـی تو مرهـون لطف خـالـق بخشنده می شوم با آن که غرق ظلمتم از کـثـرت گـنـاه تا بنده می شوم به تو، تـابـنده می شوم هیچم ولی وصال توأم می دهد وجـود آن قطره ام که بحر خروشنده می شوم کام هلاکت است به هر سو که رو کنم تنهــا به درگـه تو پـنــاهـنــده می شـوم من میثمم که مرگ و حیاتم بدست توست در قبر هم به دوستی اَت زنده می شوم
: امتیاز
|